| تبیین نقش و جایگاه آموزشی و تربیتی داستان‌گویی در برنامه درسی تاریخ |
| کد مقاله : 1036-CNF |
| نویسندگان |
|
افتخار قاسم زاده * دانش آموخته کارشناسی ارشد تاریخ فرهنگ و تمدن ملل اسلامی، دانشکده علوم و تحقیقات اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران. |
| چکیده مقاله |
| موضوع آموزش‌وپژوهش دانش تاریخ در مدارس از جمله مسائل بسیار مهم می‌باشد.در باب آموزش‌تاریخ در مدارس،به‌عنوان بخشی از محتوای نظام و تربیت کشور، بحث‌های بسیاری در گرفته و بنا به ضرورت‌های بسیار باید با گستردگی و ابعاد بیشتری تداوم یابد.امروزه شناسایی و تعمیم روش‌هایی که آموزش رشته‌های مختلف را تسهیل کند، از مهم‌ترین دل‌مشغولی‌های برنامه‌ریزان تعلیم و تربیت می‌باشد و درس تاریخ به‌عنوان یکی از پیچیده‌ترین رشته‌های علوم‌انسانی، نیازمند به کارگیری شیوه‌های مؤثر در آموزش آن است.یکی از ابزارهای مؤثر کمک آموزشی در آموزش تاریخ، داستان‌گویی یا قصه‌گویی در برنامه‌درسی تاریخ می‌باشد. داستان‌گویی را می‌توان روشی برای تقویت مهارت‌های زبانی و فرازبانی در کودکان و نوجوانان دانست که نه‌تنها موجب بروز و ظهور ایده‌های نو و خلاق در کودکان و نوجوانان می‌شود؛بلکه، زمینه‌های مناسب برای رشد و تقویت تفکر خلاق و انتقادی در آنان را گسترش داده و از این‌رو، مورد توجه بسیاری از مسئولین‌آموزشی قرار گرفته است.به‌طوری‌که، در بسیاری از نظام‌های آموزشی معلمان و مسئولین امر از این شیوه برای آموزش کودکان استفاده می‌کنند تا تجربیات واقعی و عملی را در اختیار دانش‌آموزان قرار دهند.در همین راستا، پژوهش حاضر درصدد آن است با روش توصیفی-تحلیلی و با اتکا به منابع کتابخانه‌ای به تبیین نقش و جایگاه آموزشی‌وتربیتی داستان‌گویی در برنامه‌درسی تاریخ بپردازد.یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که هنر داستان‌گویی جایگاه خاصی در پیشبرد اهداف برنامه‌های‌آموزشی داشته و می‌تواند به‌عنوان روشی غیرمستقیم در تدریس دارای جذابیت بالایی برای کودکان‌ونوجوانان باشد که بر میزان یادگیری آن‌ها مؤثر بوده و نشان‌دهنده لزوم توجه بیشتر به گنجاندن آن در برنامه‌های آموزشی است. |
| کلیدواژه ها |
| داستان‌گویی، آموزش تاریخ، برنامه درسی تاریخ، آموزش و پرورش. |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |