| کارکرد روش ایفای نقش در تدریس تاریخ (یاد دادن برای یاد گرفتن) |
| کد مقاله : 1224-CNF |
| نویسندگان |
|
فضل اله فولادی * مدیر گروه آموزش تاریخ |
| چکیده مقاله |
| روش ایفای نقش یکی از روش‌های خلاقی است که در فعالیت‌های«یاد دادن برای یادگرفتن» به کار می‌رود. این روش علاوه بر این که یادگیری دانش‌آموزان را تعمیق می‌بخشد بسیاری ذوق آفرین نیز هست. ماندگارترین یادگیری‌ها با این شیوه صورت می‌پذیرد، چون تنها شیوه‌ای است که دانش‌آموزان از خود مایه می‌گذارند، خود را در معرض یادگیری قرار می‌دهند و آن طور که می‌خواهند و می‌توانند مطالب را درونی می‌کنند. در روش سنتی آموزش تاریخ، کتاب انبار اطلاعات، معلم انتقال‌دهنده و دانش‌آموز عنصر منفعلی است که باید آن اطلاعات را به خاطر بسپارد. در حالی‌که برای ایجاد قدرت تفکر، پرسش‌گری، پردازش و تجزیه و تحلیل داده‌ها در دانش‌آموزان، باید قالب خشک تدریس را که به فضای کلاس، کتاب و معلم محدود می‌شود، را کنار زد و به روش‌های خلاق روی آورد. در روش ایفای نقش، به فراگیران امکان داده می‌شود که نظرها و ایده‌های مختلف خود را، به جای تکرار آنچه که معلم می‌گوید یا در متن کتاب آمده، بیان نماید. و نیز توان بررسی، تفسیر، نقادی و اعتماد به نفس خود را ارتقاء دهد. در این مقاله روش ایفای نقش به عنوان روشی عمل‌گرا با بهره‌گیری از روش توصیفی و تحلیلی مورد مطالعه قرار گرفته و سپس مراحل، محاسن و محدودیت‌ها و این که در چه موقعیت‌ها و مباحثی قابلیت اجراء دارد را بررسی می‌کنیم. |
| کلیدواژه ها |
| نقش، صحنه سازی، روش تدریس، مشاهده‌گران |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |